Optymizm

Kształcony nawyk: Gratuluję innym sukcesów, wspieram przy porażkach

Kompetencja stała: Nauka (dobrze wykorzystuję czas na naukę: uczę się codziennie i efektywnie)

Pytania i sugestie dla rodziców:

A) Poniższe pytania mogą pomóc zastanowić się, w jaki sposób pracować poza szkołą, by wdrażać realizowany w szkole plan rozwoju dziecka.

Czy pamiętamy o tym, że nasze pozytywne komentarze mają zasadnicze znaczenie dla poczucia własnej wartości dziecka i jego wiary w swoje możliwości?
Czy gratulujemy naszemu dziecku, gdy zrobi coś dobrze?
Czy doceniamy jego wysiłek niezależnie od rezultatu?
Czy okazujemy szczerą radość z powodu sukcesów innych członków rodziny?

B) Poniższe sugestie wskazują w jakich zadaniach potrzebne jest osobiste zaangażowanie ze strony rodziców. Celem przedstawionych propozycji jest ukazanie możliwości wsparcia dziecka w pracy nad rozwojem poszczególnych nawyków i kompetencji.

Nie komentujemy osiągnięć naszych dzieci porównując je do sukcesów rówieśników. W przypadku niezadowalających wyników w nauce czy problemów w zachowaniu wdrażamy konkretne środki naprawcze (dłuższa nauka, przeproszenie osoby pokrzywdzonej).
Dajemy własny przykład pozytywnego podchodzenia do problemów dnia codziennego: pogodnie przezwyciężanie trudności, cierpliwość i spokój w obliczu przykrych niespodzianek, tj. awaria jakiegoś sprzętu w domu, problemów w pracy itd.
W chwilach przygnębienia spowodowanych niepowodzeniem, należy przypomnieć dziecku, że mniejsze lub większe porażki są częścią normalnego życia każdego człowieka i należy traktować je jako okazję do poprawy i ćwiczenia charakteru.

Opowiadanie do pracy w grupie:

Pytania do tekstu:

Dlaczego Marta cieszy się z wyjazdu przyjaciół?
Czy Ania jako dobra przyjaciółka Marty powinna zrezygnować z wyjazdu? Dlaczego?
Czy Marta wolałaby, żeby Ania została razem z nią? Dlaczego?

Historia: „Wycieczka do USA”

Marta była jedną z najbardziej aktywnych tancerek zespołu folklorystycznego w swoim mieście. Od kilku lat nie opuściła żadnej próby, za wyjątkiem jednego tygodnia, w którym chorowała na grypę. Grupa kolegów i koleżanek z zespołu była jej ulubionym towarzystwem nie tylko do tańca. Wszyscy bardzo dobrze się znali i lubili. Pewnego dnia dyrektor zespołu zakomunikował młodzieży, że za dwa miesiące czeka ich wyjazd na festiwal do Stanów Zjednoczonych, ale pojechać będzie mogło jedynie osiem par. Od tego momentu Marta ćwiczyła nowe figury taneczne z jeszcze większym zapałem.

Na trzy tygodnie przed planowanym wyjazdem zdarzyło się coś, czego nie mogła się spodziewać. Jej nazwisko nie znalazło się na liście tancerzy wybranych do uczestnictwa w festiwalu. Marta starała się ukryć żal, ale łzy cisnęły jej się do oczu. Wszyscy wrócili bez słowa do domu. Ania czuła się fatalnie wiedząc, że pojedzie na występy do Stanów Zjednoczonych bez Marty, mimo że to Marta tańczyła w zespole dłużej i właściwie to ona zainteresowała ją tańcami. W końcu wybuchnęła:
– Jak ty nie jedziesz, to ja też nie! To niesprawiedliwe.
– Musisz pojechać – odpowiedziała Marta – Ja pojadę następnym razem. Opowiesz mi jak było… W końcu to nic takiego… ale naprawdę cieszę się, że chociaż ty tam będziesz.
– Tak, ale będę ciągle myśleć o tobie i będzie mi strasznie przykro. Ty przecież tańczysz świetnie… To pewnie przez to, że ćwiczyłaś w parze z tym Witkiem. On to mistrzem nie jest.
– Co ty gadasz?! Nie przesadzaj. Witek jest fajny. Wcale nie tańczy źle.

Marcie nie pozostało nic innego, jak z podniesioną głową przyjąć trudny wyrok losu. Decyzja dyrekcji była nieodwołalna. Tego wieczoru Marta otrzymała jeszcze kilka SMS-ów ze słowami pocieszenia i zrozumiała, że dla jej kolegów i koleżanek to również było zaskoczenie. Marta dziękowała za życzliwość i szczerze gratulowała tym, którzy znaleźli się wśród wybrańców. Dzięki temu to, co w pierwszej chwili wydawało się prawdziwym nieszczęściem, pokazało jej, że ma w zespole prawdziwych przyjaciół i że jest dla nich kimś ważnym.

Ania wróciła do domu i podczas rozmowy z rodzicami powiedziała, że nie jest pewna czy powinna jechać czy może zostać ze swoją przyjaciółką Martą.

Wnioski/konkluzje

Warto uświadamiać sobie nasze uczucia i eliminować wszelką zazdrość.
Należy cieszyć się z wyników pracy kolegów i koleżanek oraz gratulować im sukcesów  nawet wtedy nam samym nie poszło dobrze.
Porażkom zawsze towarzyszą emocje. Będąc przy osobie, która doznała porażki należy postawić się w jej sytuacji, być wyrozumiałym oraz nie potęgować negatywnych  emocji.
Optymizm jest bardziej atrakcyjny niż narzekanie. Każdy woli otaczać się ludźmi, którzy potrafią dzielić się dobrym nastawieniem, nie narzekają i nie szukają winnych poza sobą.